آسمان ادب ایران از درخشان‌ترین و شناخته‌شده‌ترین فضاهای ادبیات جهان است بوستانی که همواره دور از خزان و همیشه بهار بوده و شکوفائی‌اش را پایانی نیست. مردمی با فرهنگ و احساس که در تنگ‌ترین و تاریک‌ترین برهه‌های تاریخ هم نسبت به ابراز احساس و اندیشه‌های لطیف و ارزنده خود اقدام نموده و همواره و درهر حال با ادب و ادبیات زیسته‌اند، چه در زمان قهر و غلبه اقوام وحشی و خونخواری چون مغول و تیمور چه در نهان و چه آشکار به ابراز این قریحه ذاتی و روح لطیف قومی خود پرداخته و کوتاه نیامده‌اند.
این آسمان پر از ستاره، چون کهکشان بی‌نهایت، چندین خورشید درخشان و ماه فروزان دارد که حافظ را می‌توان گفت یکی از تابناک‌ترین آن‌هاست. غزلسرای بزرگی که نیازی به معارفه ندارد و شخصیت ادبی‌اش جهان‌شمول و عالمگیر است، از نوجوانی که با شعر و ادبیات آشنا شدم، نسبت به این بزرگوار حس ارادت و علاقه خاصی در من به وجود آمد که هنوز هم در همان حال و هوا هستم در دوران دبیرستان که بودم و دبیر ادبیاتمان انواع و اقسام قالب‌های شعری را توضیح می‌داد، به مقوله تضمین هم اشاره کرد. نحوه تدریس آن فرهیخته ارجمند به قدری در من موثر واقع شد که یکی از غزلیات حافظ را تضمین کرده و به نظرش رساندم. برخورد خوبی داشت ولی حس کردم به نوعی باور این موضوع که این شعر را بدون کمک کسی گفته باشم در تردید است. لذا غزل دیگری را تضمین کرده و به نظرش رساندم. آنگاه بود که احساس خودش را در مورد من در میان گذاشت و گفت حالا باور می‌کنم و من هم گفتم، چون حسّ شما را درک کردم، اقدام به تضمین دوم نمودم.
چند سال پیش که اقدام به چاپ نوشته‌هایم نمودم، به یاد آن دو قطعه تضمین افتادم و دوباره به صرافت افتادم که خودآزمائی کنم. خلاصه کلام اینکه مجموعه حاضر به وجود آمد و امیدوارم مورد قبول دوستان اهل ادب قرار گرفته باشد.